《送文周翰出守陕郊》拼音版

宋代范祖禹

sòngwénzhōuhànchūshǒushǎnjiāo--fàn

wéishīxiègōnggǔnyǎnggāozhú

gōngzijuǎntíngwéi西jiāozuòhóu

piāoyáodānxuéfèngcànlànwénchāng宿

wàngguāncháoduānmiàoniánfēnshǎn

cǎizhàoluòshuǐhóngpèixiáo

jīngshānliántàihuácuìduīqún

zhǎngcóngtiānláihuíjuǎnkūnzhóu

dōngbēnchùzhùběixiàngcuīpíng

zhuàngzāishānpínghànshénmíngào

qínrénláozhǐshēng

bīngkùnchuāngliǎnqiāo

使shǐjūnzhàoshùbǎozhānzhōu

gēngsāngbiànnánxìng

ménqiánzhǎngāndàozhēng

niàn西dōngjīngguòyànjiéshù

ěrláiyánshízàiguītiān

yóufánlónghènwèisuí鸿hóng

yǐnshānshēnwàngqiáo

shíchénjiǎdào西zǒushǔ

zhùwèngāntángyáotīngchún

范祖禹简介

唐代·范祖禹的简介

范祖禹

范祖禹(1041-1098),字淳甫(淳,或作醇、纯,甫或作父),一字梦得,汉族,成都华阳人。生于宋仁宗康定二年,卒于哲宗元符元年,终年五十八岁。著名史学家,“三范修史”之一。祖禹著《唐鉴》十二卷,《帝学》八卷,《仁宗政典》六卷;而《唐鉴》深明唐三百年治乱,学者尊之,目为唐鉴公。《宋史本传》又著文集五十五卷,《宋史艺文志》并行于世。

...〔 ► 范祖禹的诗(151篇)